شاعرِ پریشانِ شراره ۱

شاعرِ پریشانِ شراره  - ۱ -


شر و شور نبودنت در سرم بوی شعله می‌دهد،
می‌خواهد که شرر شرر شراره کند
شیطان شود،‌ شیون کند
شرر شرر آتش بکشد بر هر شراره‌ای که تو نباشی

                                                     رســــــــــتار
                                                   ۳ مرداد ۱۳۹۰

انسانِ دربند

هر جامه تشویشِ غریبی‌ست
                     به نگاهِ هزار تردیدِ کنایه
یکی چاره نیست٬ که عمری در این دیار٬‌ شک٬ پادشاهِ همه احساس است.

سرشکسته‌گی٬ تنها غزلٔ‌آیینِ این بام٬
                     که دست‌ها٬ از هرچه امید و آرزو کوتاه است.

و افسوسِ بی‌پایانِ اندیشه‌های بی‌آواز
که اگر٬ حتا اگر٬ صدای ذهن‌ات موسیقیِ بی‌دستگاهی می‌شد٬
به خاکِ همه شهر٬
غزلٔ‌غزل٬ سرود آذین می‌کردم
دستگاهِ بی‌تنظیمِ ذهن‌ات را.

آه اگر موسیقی بود اندیشه‌ها
به رکسانا و عشق‌اش ٬‌هزارٔ‌هزار سوگند
هیچ کناره‌ای بی‌آواز و مغموم نمی‌ماند
نه سرکشی و طغیان از نسخیِ سیگار
و نه هیچ سیگاری به فراموشیِ شکست
و نه هیچ شکستی از بی‌اراده‌گیِ انسان
و نه هیچ انسانی تنها !!

که انسان٬‌شرفِ هرچه آب و خاک
                     به پنداره‌ی تقابل و تلافی
                                روحی را به بند نمی‌کشید.

که همه انسان‌ها٬ دستگاه می‌شدند در بی‌قانونی
که همه عاشقی‌ها انسان می‌شد
فارغ از حکمِ بی‌بازگشتِ تردید . . .

یکی چاره نیست و شک٬ پادشاهِ بی‌رقیبِ همه احساس

و آدمی٬ سرشکسته و تنها . . .



                                                                    رســــــــــتار
                                                                  ۱۶ اسفند ۱۳۸۹

دیــــــــــوار

دیوار
     دری است
                که کوبه‌اش را

کس انتظار نیست!


                                         رســــــــــتار

ترانه‌ی ناتمام ناامیدی

شب یک چارک ماه است

        به میانجیِ عدالت و خاموشی

که اتفاقِ سکوت را واژه‌واژه به هر بام می‌پاشد.

بشکن٬

         ای الهه‌ی خاموش

بشکن٬

         ای زیباییِ دوران

بشکن٬

         بت مغرور سکوت را بشکن!

تارِ صدای‌ات را به نوازشِ روح‌ام کوک کن ...

برایم بگو:

         بگو دست‌های کاغذینِ کدام خاطره

                                  غنچه‌های تردِ آشتی را

                                                           خشکاند.

        بگو ارتباطِ مشوشِ کدام خوابِ رنگی

                                    سیم بیداری‌هامان را

                                                           برید.

         تنها بگو

              حتا به دشنامِ فراموشی‌ام:

                                         که بودی و نبودم . . .

این چارکِ عادل و خاموش

بهتانِ قرصِ سکوتِ توست

که خاموشی تخس می‌کند

                          به هــــــــــر بام

                                 به اندازه‌ی غــــــــــــــرور

و اینجا بیشتر . . .

بیشتر از این دو عقربه‌ی بی‌جانِ ثابت

نا امید . . .

         نا امید . . .

                  نا امید . . .

                                                   رســــــــــتار

                                                  ۷ اسفند ۱۳۸۹

                                                  ساعت ۲ بامداد

دانلود با صدای رســــــــــتار

ساعت ۲۳:۴۷ دقیقه

آمد بهار چهارم

با نیشخندِ کنایه و دستانی پر:

- زمستانی که بر سرم نشست

- زمستانی که خاطره بود

- زمستانی که فاجعه شد . . . 

* تاوان پس می‌دهم٬ به جرم پرستشِ پاییز !!!

                                                                    رســــــــــتار

                                                                  ۲۹ بهمن ۱۳۸۹

حدیث تنهایی

                                 برای همسایه ی دیوار به دیوار

همه چیز اشتباه می‌شود
چشم ها می‌چرخند
دنبالِ تو
که نیستی
همه چیز اشتباه می‌شود

                                         رســــــــــتار
                                     ۱۹  فروردین  ۱۳۸۹

عقل است، سخت جدالی، عشق را

می پنداشتم،

عشق را سخنی باید
تا عقل را داند
که سکونش را شاید
جرقه ای یابد، عشقِ پایسته

افسوس، دیر یافتم

که نه عشق را سخنی است
و نه عقل را سکون، فرمانی

افسوس، دیر یافتم

عشق را شبی اشک باید،
                                 پیوسته
                                         از دل

           
                                                                 رســـــــــتار
                                                                 ۵  آذر  ۱۳۸۸

 

از اين جهان هرگز، هيچ سهمی نداشته‌ام

از اين جهان هرگز، هيچ سهمی نداشته‌ام.

اقرار به شفایِ اين جراحتِ مشترک
غير ممکن است،
اقرار به رازِ سَر به مُهرِ اين قصه
غير ممکن است.

من حرفی نخواهم زد
خوابی نخواهم ديد
کاری نخواهم کرد.

از آن همه حادثه
من هرگز چيزی به ياد نخواهم آورد.
شما
گريستنِ بی‌دليل در آستينِ خويش را
از من گرفته‌ايد.

باران پشتِ پنجره نيز
سعی می‌کند پنهان و پوشيده ببارد.
من از اول می‌دانستم
اقرار به دانايیِ اين دقيقه دروغ است
اقرار به احتمالِ آسايش و آدمی دروغ است
آدمی هرگز به آرامشِ آسمان نخواهد رسيد.

حالا نديده‌ام بگيريد،
بگذاريد برگردم جايی که سال‌ها پيش، سال‌ها پيش ...!

                                               سید علی صالحی

دانلود با صدای رســــــــــتار - Download

تلقین

یک، دو، سه، تلقین می کنیم، اتفاقی نیفتاده که، هنوز شانس داری !!!

همینجوری

امروز بعد امتحان به صورت خیلی حادثه خبر نمی کند و اینا، با کـله* خوردم زمین

* : حالا کله یا هرجای دیگه، چه فرقی می کنه، مهم شدت و غلظت تلفظ "کاف" اِ .

پ.ن :  نمیدونم باید خوشحال باشم چون کسی نبود و ندید، یا اینکه ناراحت باشم که زانوم به فنا رفت ....

پ.ن: میگن مثیکه بعضیا دیدن ....

پ.ن : لعنتی زانوی راستم چرا! یعنی انقدر واسه ت سخته تشخیص بدی خدا جون؟!!